بررسی رفتار مچ پای طبیعی نشان می دهد که عملکرد سینتیکی و سینماتیکی آن می تواند با یک سازوکار شامل المان های ساده مکانیکی از جمله فنر و عملگر مقایسه شود. از این رو با طراحی مناسب این سازوکار می توان مچ پای مصنوعی را داشت که بتواند به افراد معلول بهتر کمک کند. نتایج بررسی ها نشان می دهد که هر چه رفتار مکانیکی یک مچ پای مصنوعی به عضو طبیعی جایگزین آن نزدیکتر باشد بکارگیری آن با صرف انرژی کمتری امکان پذیر می باشد. در این پژوهش با بررسی رفتار بیومکانیک مچ پا در هنگام راه رفتن، پارامترهای لازم برای طراحی یک مچ پای مصنوعی شامل فنر و عملگر الکترومکانیکی بررسی می گردد. همچنین یک مدل پیشنهادی برای طراحی یک پروتز مچ با ارایه و بر اساس آن یک نمونه اولیه طراحی می شود.